Peter Svetina
Głód słów
Tam, gdzie mieszkam krzewy zielenieją z końcem kwietnia lub początkiem maja
i niedługo potem zasiedlają je
kokony motyli. Wyglądają jak kłaczki bawełny lub strzępki cukrowej waty,
a larwy pożerają liść po liściu dopóki nie pozostaną gołe gałązki. Mija
czas i odlatują motyle, nadchodzi lato i krzewy znowu stają się
zielone.
I tak bez przerwy.
To obraz poety, obraz pisarza. Są
zjadani, bledną w swoich historiach i poezji, które – zakończone –
odlatują, zasiedlają książki i znajdują swojego odbiorcę. To także
zdarza się raz za razem.
A co dzieje się z wierszami i historiami?
Znam chłopca, który musiał przejść
operację oka. Przez dwa tygodnie po zabiegu wolno mu było leżeć tylko na
prawym boku i nie mógł czytać przez cały miesiąc. Kiedy po półtora
miesiąca wziął do ręki książkę, czuł się tak jakby czerpał słowa łyżką
prosto z miski.
Tak jakby je jadł. Po prostu je pożerał.
Znałem dziewczynę, która, gdy dorosła, została nauczycielką. Powiedziała mi: dzieci, którym rodzice nie czytali, są biedne.
Słowa w poezji i historiach są
pożywieniem. Nie strawą dla ciała, nie pokarmem, który wypełnia ich
żołądki. Są pokarmem dla ducha i dla duszy.
Kiedy jesteś głodny lub spragniony,
twój żołądek kurczy się i wysycha ci w ustach. Szukasz czegokolwiek co
nadawałoby się do zjedzenia – kawałka chleba, miski ryżu lub kukurydzy,
ryby lub banana. Im bardziej jesteś głodny, tym bardziej zawęża się twój
obszar widzenia, przestajesz dostrzegać to, co nie nadaje się do
nasycenia twojego głodu.
Głód słów objawia się nieco inaczej –
ponuractwem, ignorancją, arogancją. Ludzie cierpiący na głód tego
rodzaju nie zdają sobie sprawy, że ich dusze trzęsą się z zimna, że
przechodzą obok siebie samych, niczego nie dostrzegając.
Ten głód zaspokaja poezja i historie.
Ale czy istnieje nadzieja dla tych, którzy nigdy nie czerpali przyjemności z obcowania ze słowami, aby ten głód zaspokoić?
Jest.
Chłopiec czyta prawie każdego dnia.
Dziewczyna – nauczycielka czyta swoim uczniom. W każdy piątek. Co
tydzień. Jeżeli zapomni – uczniowie przypomną jej o tym.
A pisarz i poeta? Kiedy nadchodzi
lato – odżywają. A potem pochłaniają ich własne słowa i w ten sposób
rozlatują się na wszystkie strony.
Raz po raz, od nowa.
Tłumaczenie na język angielski: Jernej Županič
Tłumaczenie na język polski: Katarzyna Ryrych
