Pierwszym punktem programu było wyświetlenie filmu o tematyce istot pozaludzkich, opowiadający historii o przyjaźni między 10-cio letnim chłopcem a przybyszem z kosmosu. Film zachwycił dzieci, wzruszył i wielokrotnie rozbawił. Następnie uczniowie zostali wprowadzeni w tematykę gwiazdozbiorów. Dowiedzieli się od czego zależy kolor gwiazdy, mogli zapoznać się z gwiazdozbiorami zwierząt i nie tylko, mogli nauczyć się jak odszukać na nieboskłonie swoje pierwsze konstelacje gwiazd. Uczniowie zaglądali przez teleskop, który od niedawna jest własnością naszej szkoły. Każdy miał szansę podejrzeć swoją wyszukaną gwiazdę. Dla głodomorów również nie zabrakło czegoś pysznego, dla całej grupy były zamówione ogromne pizze.
Mamy nadzieję, że to początek przygody podglądania gwiazd w Skrzeszewie.
Katarzyna Obidzińska wychowawca kl. 6a
Marzena Korczak wychowawca kl. 4b
Dla chętnych załączamy lekturę: Okrągłe mapy nieba
Wygląd nieba gwiaździstego w danym miesiącu około północy przedstawiają duże, okrągłe mapy nieba. Okrąg, ograniczający każdą z nich, to linia horyzontu z zaznaczonymi punktami kardynalnymi: E - wschód, S - południe, W - zachód i N - północ; można też na niej znaleźć kierunki pośrednie, połowiące ćwiartki horyzontu: SE - południowy wschód, SW - południowy zachód, NW - północny zachód oraz NE - północny wschód. Sfera niebieska została odwzorowana w ten sposób, że środek mapy odpowiada zenitowi. Dzięki temu gwiazdy pokazane w centrum mapy na niebie będą się znajdowały nad głową, natomiast gwiazd narysowanych mniej więcej w połowie między środkiem mapy a jej brzegiem na prawdziwym nieboskłonie należy szukać, podnosząc nieco wzrok i obserwując niebo w pół drogi pomiędzy linią horyzontu a zenitem.
By mapy były użyteczne podczas obserwacji nieba, powinniśmy najpierw ustalić kierunki świata. Kiedy już zwrócimy się w wybraną przez nas stronę, obracamy odpowiednio okrągłą mapę nieba i porównujemy ją z tym, co widać na niebie. Gdybyśmy na przykład chcieli przyjrzeć się w styczniu północno-wschodniemu nieboskłonowi, musimy przekręcić styczniową mapę tak, by znalazł się przed nami punkt NE. Wówczas tuż nad horyzontem dostrzeżemy gwiazdozbiór Wolarza. Nieco na prawo będzie świecił bardzo jasny Arktur. Mniej więcej w połowie między horyzontem a zenitem odnajdziemy bez trudu znajomy kształt Wielkiego Wozu.
Gdy oswajamy się z widokiem rozgwieżdżonego nieba, dobrze jest na początku odszukać najjaśniejsze gwiazdy, a dopiero później spróbować "uzupełnić" konstelacje o gwiazdy słabsze. Warto przy tym zdawać sobie sprawę z tego, że mapy przedstawiają gwiazdozbiory w bardzo dużym zmniejszeniu i powinniśmy spodziewać się, iż na niebie okażą się one znacznie większe.
Okrągłe mapy zostały wykonane dla szerokości geograficznej Warszawy i z powodzeniem można je stosować w całej Polsce. Każda mapa zawiera kilkaset najjaśniejszych gwiazd widocznych gołym okiem - ich blask nie spada poniżej 4,5 wielkości gwiazdowej (4,5m). Zazwyczaj najsłabsze gwiazdy, jakie ludzkie oko potrafi dostrzec, mają jasność 6 wielkości gwiazdowych (6m). Według tej powszechnie przez astronomów stosowanej skali jasności ciało niebieskie, którego blask różni się o jedną wielkość gwiazdową, czyli magnitudo, od jasności innego ciała, świeci około 2,5 razy mocniej (lub słabiej). Innymi słowy, gwiazdy pierwszej wielkości gwiazdowej (1m) świecą 100 razy jaśniej od gwiazd szóstej wielkości (6m). Na mapach jasność gwiazdy jest określona przez jej średnicę, zgodnie z legendą. Najjaśniejsze gwiazdy nieba (do 1m) otrzymały na mapach kolory, wskazujące na temperaturę ich powierzchni: najgorętsze pozostały białe, gwiazdy o temperaturze zbliżonej do słonecznej są żółte, nieco chłodniejsze - pomarańczowe, a najzimniejsze (choć wciąż jest to kilka tysięcy stopni) - czerwone. Mimo że słabsze gwiazdy mają kolor biały, nie oznacza to, iż wszystkie są gorące.
Oprócz gwiazd okrągłe mapy przedstawiają położenia: planet na pierwszy dzień miesiąca (razem z Uranem, Neptunem i Plutonem, do obserwacji których potrzebne są lornetka lub teleskop); Księżyca - z uwzględnieniem faz; obiektów niegwiazdowych; a także delikatną wstęgę Drogi Mlecznej. Ponieważ ogromnej większości obiektów niegwiazdowych - galaktyk mgławic i gromad gwiazd - nie da się dostrzec bez instrumentów optycznych, dokładniejsze informacje o tych obiektach zostały zestawione w katalogu obiektów Messiera. Posługując się współrzędnymi i atlasem nieba, który zawiera słabsze gwiazdy, co najmniej do 6,5m, każdy Czytelnik wyposażony w sprzęt astronomiczny bez trudu odnajdzie wśród gwiazd te mgliste plamki.
Mapy pokazują również położenie ekliptyki - drogi Słońca wśród gwiazd - względem horyzontu. To wzdłuż niej układają się wszystkie gwiazdozbiory zodiakalne.
Wieczór z gwiazdami
