„Był dobrym człowiekiem. Był jednym z tych, którzy dobroć utożsamiali z mądrością, a talent z charakterem, którzy wiedzieli, że nie można być wielkim pisarzem będąc złym człowiekiem.”
Kornel Makuszyński patronuje naszej szkole od 2008 roku. Myśl przewodnia Naszego Patrona zamieszczona na szkolnym sztandarze „Mądrym być to wielka sztuka, ale dobrym jeszcze większa” mobilizuje nas do pracy każdego dnia.
A zaczęło się tak:
Kornel Makuszyński urodził się 8 stycznia 1884 roku w Stryju koło Lwowa. Już podczas nauki w gimnazjum przejawiał zamiłowania humanistyczne. W późniejszych latach odebrał staranne wykształcenie. Najpierw studiował literaturę polską i romanistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, następnie literaturę francuską na paryskiej Sorbonie. Swoje pierwsze książki zaczął wydawać we Lwowie, Warszawie i Kijowie. Pisał głównie dla dorosłych, do czasu, aż lwowskie wydawnictwo złożyło mu propozycję napisania książki dla młodzieży. Od tej chwili powstało mnóstwo książek, które zyskały sobie poczytność nie mającą równej w dziejach polskiej literatury dla młodzieży.
W latach 1914 - 1918 Kornel Makuszyński, jak tysiące innych mieszkańców okupowanego przez Rosjan Lwowa, został ewakuowany w głąb rosyjskiego cesarstwa. Zupełnie przypadkowo zatrzymał się w Kijowie, gdzie mieszkało wielu Polaków. Został tam kierownikiem literackim Teatru Polskiego. W czasie pobytu nad Dnieprem powstaje wiele ciekawych felietonów i humoresek dla dorosłych. W roli pisarza dla najmłodszych Makuszyński zadebiutował w 1916 roku wydając - Bardzo dziwne bajki.
Po odrodzeniu się państwa polskiego Makuszyński zamieszkał w Warszawie. Prowadził dział krytyki teatralnej, wydawał książki, pisał felietony do Kuriera Warszawskiego W 1924 otrzymał państwową nagrodę literacką za napisanie poematu Pieśń o Ojczyźnie. Można jednak śmiało powiedzieć, że nieśmiertelność literacką zapewniły Makuszyńskiemu napisane w tym okresie książki dla dzieci i młodzieży.
W tym czasie powstały takie książki jak:
O dwóch takich, co ukradli księżyc
Przyjaciel wesołego diabła
Panna z mokrą głową
Wyprawa pod psem
Wielka brama
Awantura o Basię
Szatan z siódmej klasy
Szaleństwa panny Ewy
Powieści Kornela Makuszyńskiego od wielu już lat cieszą się niezmienną popularnością. Jednak największym i nieśmiertelnym hitem literackim okazała się historyjka słowno - obrazkowa, którą Makuszyński opublikował wraz z rysunkami Mariana Walentynowicza. Jej bohaterem jest gapowaty Koziołek Matołek, który w poszukiwaniu Pacanowa, gdzie kozy kują, podejmuje daleką wędrówkę. Matołek, choć na pozór nie posiada zbyt wiele rozumu, okazuje się przesympatycznym spryciarzem. Jest śmieszny, łatwowierny i wzruszający.
Bardzo interesujący jest w życiu autora koziołka jego związek z Zakopanem, w którym od 1918 roku przebywa parokrotnie każdego roku. Owocem tej fascynacji stały liczne felietony i książki o sprawach zakopiańskich. Makuszyński patronował wielu komitetom organizacyjnym zawodów narciarskich, konnych, samochodowych. Swoim patronatem objął klub Wisła i z jego inicjatywy najbiedniejsza młodzież góralska dostawała narty, aby mogła ćwiczyć się w konkurencjach narciarskich. Mieszkańcy Zakopanego docenili tę przyjaźń i w 1931 roku nadali pisarzowi tytuł Honorowego Obywatela.
W 1944 roku Makuszyński przeniósł się na stałe do Zakopanego. Tu rozpoczął się ostatni rozdział życia pisarza. Nie pisze już powieści, jest schorowany i zmęczony przejściami wojennymi, powoli popada w zapomnienie. Popada też w złą sytuację finansową. Odbywa spotkania autorskie w sanatoriach i zakładach pracy. Cierpliwie odpisuje też na listy chłopców i dziewczynek z całego kraju.
Dlaczego jest kojarzony z białą różą?
Przed śmiercią pisarza, w willi Opolanka, w której mieszkał, pojawia się jakiś chłopiec prosząc o widzenie z panem Makuszyńskim. Powiadomiony, że pisarz jest ciężko chory, wyjął nieśmiało z zanadrza białą różę z prośbą o wręczenie jej ukochanemu autorowi.
Kornel Makuszyński zmarł 31 lipca 1953 roku. W pogrzebie uczestniczyły tłumy wiernych czytelników. Jeden z przyjaciół pisarza nad otwartą mogiłą powiedział: Był dobrym człowiekiem. Był jednym z tych, którzy dobroć utożsamiali z mądrością, a talent z charakterem, którzy wiedzieli, że nie można być wielkim pisarzem będąc złym człowiekiem. Pochowano go na zakopiańskim cmentarzu z białą różą na sercu.
Gdzie zaczerpnąć szczegółów dotyczących życia i dzieł pisarza?
Najlepiej w Muzeum w Opolance. To cztery pokoje dawnego mieszkania państwa Makuszyńskich. Zbiory muzeum obejmują księgozbiór złożony z kolejnych wydań utworów Makuszyńskiego, rękopisów samego autora oraz listów od wybitnych literatów, malarzy, muzyków i polityków. Wiele miejsca zajmuje obfita korespondencja od zawsze wiernych czytelników. Na zbiór dzieł sztuki składają się obrazy i rzeźby znanych polskich artystów, projekty ilustracji do książek Makuszyńskiego, zabytkowe sprzęty, miniatury oraz liczne dzieła dawnej sztuki użytkowej, jak lampy, zegary, szkło polskie, porcelana chińska i miśnieńska.
Kornel Makuszyński realizował w swoich książkach hasło od serca do serca. Jego twórczość jest pogodna, krzepiąca i radosna. Bohaterowie powieści wzruszają i udowadniają, że dobroć ludzka jest niezmierzona, a porywy szlachetnych serc mogą czynić cuda. Jest w twórczości Makuszyńskiego humor dobroduszny i pobłażliwy, jest współczucie dla pokrzywdzonych, ale przede wszystkim jest w niej wszechogarniający optymizm.